Lieve allemaal,

Het is inmiddels alweer een hele tijd geleden sinds ik voor het laatst mijn blog heb geüpdatet, en vond dat het maar weer eens hoognodig tijd werd om jullie een update te geven. Wat ik ook merk, is dat ik het steeds lastiger vind, om in het Nederlands te schrijven. Ik praat, lees, schrijf en denk hier bijna alleen maar in het Engels! Er is hier veel gebeurd in de afgelopen twee maanden - veel veranderingen. Ik zal eerst maar eens beginnen met een kort overzicht te geven van wat mijn werkzaamheden [ook alweer] inhouden, en wat er daar zo in is veranderd!

Werk.

Er zijn drie activiteiten waaruit mijn vrijwilligerswerk voornamelijk bestaat;

Ik werk in een mozaïek centrum, waar ik blinde mensen begeleid bij het maken van mozaïek kunstwerken. Ook kan je zelf aan de gang gaan met een spiegel mozaïek, wat een stuk lastiger is dan het lijkt.

Twee keer per week gaan we naar een jeugdcentrum, Munir Onat, waar we met jongeren tussen de acht en twintig jaar werken. Wat we meestal doen is dat we voetbal met ze gaan kijken [ik merk wel dat ik echt meer van voetbal moet leren, want ik weet meestal niet eens wie er speelt(:], spelen gitaar met ze [we hebben hier een vrijwilliger, Francesco, en die neemt zijn gitaar overal mee naar toe], koken met ze [tot dusver hebben we pizza, pannenkoeken en koekjes met ze gebakken] en hebben we sinds kort ook thema avonden. De eerste bestond uit carnaval, dus iedereen ging verkleed als iets raars. Het beste was dat Donato, een Italiaanse vrijwilliger, zich als een vrouw had aangekleed, waardoor hij heel wat rare blikken kreeg - je merkt hierdoor wel dat het in Nederland bijvoorbeeld minder raar is om ‘apart' over straat te gaan, dan hier. Ik zelf ging als een zestiger jaren flower-power hippie, en dat veroorzaakte ook veel gelach. Er werd gitaar gespeeld, gekletst, en Twister gespeeld [je weet wel, dat spel waarbij je, je lichaam in onmogelijke bochten moet wringen en dat je vooral niet mag omvallen]. Het leuke was, dat iedereen mee deed - dus ook de oudere jongeren, wat ik bijzonder vond om te zien.

Als laatste gaan we naar een oncologie ziekenhuis, waar we met terminale kinderen werken. We doen daar verschillende activiteiten met ze, waaronder knutselen, en we proberen ze af en toe ook wat Engels te leren.

Daarnaast geven Laura, Ann-Kathrin en ik Engelse les aan studenten van de universiteit, wat niet altijd even makkelijk is. Vaak komen studenten niet opdagen, of ze komen maar één keer, waardoor de groep telkens verandert. Gelukkig zijn er wel een aantal studenten, die altijd blijven komen.

De afgelopen weken is de groepsstructuur behoorlijk veranderd. Er zijn vrijwilligers weg gegaan, en dat is lastig. Je hecht je redelijk snel aan mensen. Een van de lastigste afscheiden vond ik met Narjesse, een Tunesische vrijwilliger die hier al zes maanden was. Het was haar eerste keer om buiten Tunesië te reizen, en ze heeft zichzelf letterlijk met hart en ziel ingezet om haar EVS tot een onvergetelijke ervaring te maken. Dat kon je merken aan de toewijding aan de verschillende activiteiten die ze had - ze ging bijvoorbeeld bijna elke avond naar Munir Onat toe, om met de jongeren te zijn, met ze te lachen of gewoon om ze een luisterend oor te bieden. In de zes maanden dat ze hier was, heeft ze de Turkse taal leren beheersen, en was ze in staat om zichzelf niet alleen in het dagelijkse leven te redden, maar trad ze ook op als een vertaler voor de andere vrijwilligers. Helaas moest ze terug naar haar land gaan, omdat ze binnenkort zal moeten trouwen. Iets wat we in de Westerse wereld niet kunnen begrijpen, maar wat daar de normaalste zaak van de wereld is. Het afscheid viel dan ook moeilijk, en het is raar dat ze er niet meer is. Voor mij was ze een bijzonder persoon, en ik denk dat ik kan zeggen; een perfecte vrijwilliger.

Ik realiseer me ook dat het komen en gaan van mensen iets is wat niet alleen bij EVS hoort, maar ook gewoon bij het leven, en dat ik daar hier mee moet leren omgaan.

Daartegenover staat dat er wel telkens nieuwe vrijwilligers bij komen, waardoor we nu in een grote groep van achttien leven. Aan de ene kant is het natuurlijk altijd fijn als er nieuwe vrijwilligers komen, want ze brengen nieuwe energie mee, nieuwe ideeën en creativiteit. Anderzijds is wel gebleken dat de afgelopen weken het dagelijkse programma niet wilde werken, omdat er gewoon teveel mensen zijn. We werden in groepen verdeeld, zodat je de ene ochtend naar het mozaïek centrum ging, en de volgende ochtend bijvoorbeeld Turkse les had. Doordat er telkens nieuwe vrijwilligers bij kwamen, raakte het programma in de knoop en moest het telkens worden vernieuwd. Ik heb er echter wel vertrouwen in dat het goed zal komen, en dat na een paar weken alles goed zal draaien.

Reizen.

Afgelopen weken heb ik heerlijk veel kunnen reizen. Om te beginnen ben ik bijvoorbeeld naar Istanbul met mijn ouders geweest, die me in Gaziantep waren komen opzoeken. Istanbul was heel anders dan ik had verwacht, veel moderner dan Gaziantep bijvoorbeeld. Je wordt niet overal aangestaard omdat je blond bent, of omdat je een buitenlander bent, wat wel fijn is voor de verandering. Verder spreken heel veel mensen Engels, waardoor ik niet met mijn gebroken Turks de weg hoefde te vragen, ook fijn. Naast de Aya Sofia en de Blauwe Moskee, allebei prachtig en indrukwekkend op hun eigen manier, zijn we ook naar Top Kapi geweest, het paleis dat door vele Ottomaanse Sultans is bewoond. Ondanks dat het een toeristen trekpleister is [ik kan me nog de Japanse groepen voor de geest halen, die met bosjes tegelijk langs kwamen], was het wel bijzonder om een kijkje te krijgen hoe de sultans in de Ottomaanse periode hebben geleefd. Tenslotte, wat ik echt niet snel vergeten, zijn we naar de Grand Bazaar geweest - een markt met meer dan vierduizend winkels die alles verkopen, van sjaals tot leren jasjes. Als je me een beetje kent, dan weet je dat ik me daar bijna niet kon inhouden. Als het aan mij had gelegen had ik de hele bazaar leeg gekocht, maar helaas ging dat nu eenmaal niet. Wel weet ik dat voordat ik terug ga naar Nederland aan het einde van mijn EVS, is dat ik daar nog een keer naar terug ga.

We hebben afgelopen maand ook onze mid-term training gehad, een soort van evaluatie over hoe je project gaat, en wat je nog wilt leren en al hebt geleerd. Hij kwam bij mij precies op tijd, omdat ik net in het midden van mijn EVS zat. De training was in Antalya, een grote stad, die zich langs de zuid-kust van Turkije bevind. Alsof het al niet genoeg was dat we aan het strand zaten, verbleven we ook nog eens in een vijf sterren hotel, wat wel heerlijk was. Normaal heb ik het niet zo op een ‘all-inclusive' hotel, wat dit overduidelijk was, maar ik moet zeggen dat ik er heel erg van heb genoten [al ben ik erachter gekomen dat de baklava in Gaziantep nog steeds de beste is!].

Helaas was de midterm training niet echt wat ik ervan had verwacht. Ja, we hebben een aantal evaluatie oefeningen gedaan, die voor mij heel erg goed waren. Ik heb voor mezelf duidelijk kunnen zeggen wat ik al heb geleerd, en wat ik nog wil leren in de tijd dat ik hier nog ben. Verder hebben we nog informatie gekregen over de mogelijkheden na EVS, dus bijvoorbeeld de mogelijkheid om aan verschillende workshops mee te doen. Maar daarnaast hebben we heel erg veel negatieve verhalen gehoord over de soms erbarmelijke omstandigheden van de andere vrijwilligers. Zo was er een meisje, die bij aankomst bij haar project in Istanbul, te horen kreeg, dat er geen project was. Ze moest het zelf maar uitzoeken, en daarnaast moest ze bij haar baas inwonen, die ook nog haar mentor en coördinator was. Toen ze op zoek ging naar een eigen flat, kreeg ze niets van het geld dat voor haar bedoeld was [een maandelijks bedrag voor het betalen van eten, de flat, zakgeld enzovoorts], en moest ze alles zelf betalen, door er nog twee baantjes bij te nemen. Dit is maar een van de vele verhalen die ik heb gehoord, en eerlijk gezegd dacht ik bij mezelf; is dit nu waar EVS om draait? Anderzijds deed het me ook realiseren hoeveel geluk ik heb met mijn organisatie. Nee, alles is niet altijd even goed geregeld, maar ze zijn er wel altijd voor ons, en het zijn hele fijne en warme mensen. Dat is waar het ook om draait.

Naast alle negatieve verhalen, was er ook een hoop gezelligheid, en was het fijn om weer de vrijwilligers te zien die ik bij de on-arrival training had leren kennen.

Na Antalya zijn we doorgereisd naar Olympos, een klein plaatsje langs de kust, ongeveer anderhalf uur reizen van Antalya. Voor degene die er nog nooit van hebben gehoord - het is een soort van klein paradijsje, waar je zomer's kunt kanoën, berg klimmen, surfen en nog veel meer. Helaas was er tijdens ons verblijf alleen maar regen, maar toch hebben we genoeg gezien om te weten dat het een prachtige omgeving is - en zeker een plek is die ik wil terug zien.

Tenslotte ben ik afgelopen week naar Syrië gereisd, waar ik ook een paar uur geleden foto's van het geuploaded. Voordat ik naar Syrië ging, had ik een heel ander beeld van het land, dan dat ik nu heb. Na alle ophef in Tunesie, Egypte, Algerije en alle andere Arabische landen de afgelopen weken, was ik bang dat het in Syrië hetzelfde zou zijn. Bovendien had ik gehoord dat je als blondine [en vooral omdat we met vier waren] nog meer aandacht zou trekken, dan in Turkije. Niets bleek minder waar te zijn. In Damascus, een stad ten zuiden van Syrië, hebben we gecouchsurft [wat erop neerkomt dat je bij mensen thuis op de bank slaapt]. Ik had er mijn twijfels over, maar Allah, de man bij wie we verbleven, was zo ontzettend gastvrij, dat we zelfs met vier meisjes in zijn kleine appartement konden blijven. We hebben met hem gegeten, verhalen uitgewisseld, en hij heeft ons veel nuttige informatie gegeven. Verder hebben we door het oude gedeelte van Damascus gelopen, in de souq [eigenlijk gewoon een grote bazaar - en ja, ik heb weer veel te veel gekocht(:], zijn we naar de Umayyad Moskee geweest [een van de mooiste moskees ter wereld, althans dat wordt beweerd - en dat is ook zo]. Er waren wel verschillende mensen die me aanspraken of ze een foto van ons mochten maken, maar dat vond ik alleen maar grappig, en vond het dus ook geen probleem.

Na Damascus zijn we doorgereisd naar Palmyra, waar bijzondere ruines zijn - en die we bij zonsopgang hebben gezien. Om half vijf ging de wekker, en al ben ik normaal heel erg van het uitslapen, en blijf ik het liefst langer liggen - ben ik blij dat ik mijn bed ben uitgekomen hiervoor.

Tenslotte zijn we naar Aleppo doorgereisd, waar ik de bazaar heb gezien [overdekt, enorm en ik denk nog groter dan de Grand Bazaar in Istanbul], maar helaas heb ik niet veel meer kunnen zien. Ik ben ziek geworden aan het einde van de reis, en de afgelopen week is dat aangehouden. Ik ben nu weer helemaal beter, wat wel weer fijn voelt, omdat ik dan weer met de normale activiteiten kan meedoen. Ik heb ook besloten dat ik aankomende week, zelf ga reizen langs de zuid-kust van Turkije, omdat de afgelopen weken iets teveel voor me zijn geweest. Ik ga alleen, en dat voelt best wel als een grote stap, maar ik denk wel dat het goed zal zijn - niet alleen omdat ik nu alles zelf moet regelen [dus hotel's, bustickets, de weg enzovoorts], maar ook omdat ik onderweg vanzelf wel mensen tegen zal komen.
Ik laat het hierbij, want vanavond moeten we weer afscheid nemen van Valeria, een Italiaanse vrijwilligster die morgen vertrekt. Dit gaat gecombineerd met, hoe toepasselijk, een culturele Italiaanse avond(:

Ik wil graag afsluiten met een uitspraak die veel indruk op me maakte, en die ik heb gevonden in een museum in Damascus [ook al slaat het op kalligrafie, vind ik het voor schrijven in het algemeen toepasselijk] :

'Calligraphy is the tongue of the hand, the delight of the mind, the ambassador of intelligence, the inheritor of thought, the weapon of knowledge, the companion of absent friends, the converser with them over long distances, the repository over secrets and the register of events.'

Veel liefs,

Sophie