Lieve allemaal,

Het is inmiddels al een behoorlijk lange tijd geleden sinds ik uit Nederland ben vertrokken – bijna vijf weken, om precies te zijn. Ik was van plan om eerder een blog te posten, maar het kwam er telkens niet van. Niet omdat ik niet genoeg tijd had [dat had ik juist wel], maar omdat ik elke dag weer nieuwe dingen meemaak en dit alles wil verwerken in de blog. Op een gegeven moment waren er zoveel dingen gebeurd, en zou het verhaal veel te lang en waarschijnlijk chaotisch zou worden. Vandaar dat ik ga proberen een algemene indruk te geven van hoe ik hier leef en hoe ik mijn dagen vul.

Manier van leven.

De meeste van jullie weten wel wat ik hier doe, namelijk vrijwilligerswerk in de stad Gaziantep [de stad staat ook wel bekend als “Antep” en ligt in het zuidoosten van Turkije]. Ik woon hier samen met tien andere vrijwilligers, verdeeld over twee flats. We hebben de ‘oude’ flat en de ‘nieuwe’ flat [de namen zijn zo verdeeld, omdat er eerst alleen de ‘oude’ flat was, en de andere vrijwilligers in de ‘Association’ woonde [dit is de naam van het gebouw waar de organisatie is gevestigd]]. Een paar weken voordat ik arriveerde, heeft de organisatie de nieuwe flat gehuurd.

Tot voorkort waren we met zeven vrijwilligers – Laura uit Spanje, Ann-Kathrin uit Duitsland, Narjes uit Tunesië, Petar uit Macedonië, Marga uit Spanje en José-Luiz, ook uit Spanje. De laatstgenoemde is tevens onze mentor – hij is een ex-vrijwilliger en de organisatie was zo enthousiast over hem, dat ze hem als mentor hebben aangesteld. Twee weken geleden heb ik voor het eerst afscheid moeten nemen van Julian, een Franse jongen en Maria, een meisje uit Italië. Het voelde raar om afscheid van ze te nemen, ook al kende ik ze pas drie weken. Omdat je zo dicht op elkaar leeft en elkaar elke dag ziet, ontwikkel je snel een band met iedereen. Gisteren hebben we alweer afscheid moeten nemen, namelijk van Marga en José, die voor twee maanden naar Mersin [een plaatsje aan zee ten westen van Gaziantep] zijn vertrokken. Mijn organisatie heeft goede connecties met de organisatie die in Mersin in gevestigd, en ze hadden hulp nodig om een nieuw project op te starten, dat zich voornamelijk met het milieu bezig houdt.

De hele groep is dus aan het veranderen – de mensen komen en gaan - deze week zijn er ook weer zes nieuwe vrijwilligers bijgekomen; Valeria uit Italie, Silke uit Duitsland, Lara uit Nederland [heerlijk om af en toe weer even Nederlands te kunnen praten!], Donato en Fransesco uit Italië en Hatim uit Tunesië.

Ik woon in de ‘nieuwe’ flat, samen met Laura, Ann-Kathrin, Narjes en Valeria. In de ‘oude’ flat [die op twee minuten lopen van de nieuwe flat ligt, met een park ertussen in] wonen de andere vrijwilligers. Wat wel grappig is, is dat er een duidelijke verdeling tussen oude en de nieuwe flat – in de oude flat komen we samen om thee te drinken, voor nargile [ook wel bekend als “sheesha” of waterpijp” – in principe ben ik tegen roken, maar het is onvermijdelijk om niet een keer een waterpijp te proberen. Tot nu toe heb ik het een paar keer geprobeerd en het was zeker de moeite waard] en voor feesten. Als je even behoefte hebt om alleen te zijn of even weg wilt zijn van de drukte, kun je naar de nieuwe flat gaan.

Ergens waar ik heel erg aan moest [en af en toe nog steeds moet] wennen, is dat ik nu op mezelf woon. Dat betekent dat ik voor mezelf moet koken, ook al eten we wel redelijk vaak in de Association [we hebben de luxe dat we twee lieve kokkinnen hebben die ongeveer elke dag voor ons koken]. Tot nu toe heb ik wel een nieuw recept geleerd – macaroni gemixt met ei, kaas, uien en wortelen. Toen ik het voor het eerst zag, wist ik niet wat ik ervan moest denken, maar toen ik het eenmaal had geproefd, ging ik gelijk overstag – zeker een recept om te onthouden voor als ik ‘echt’ op kamers ga voor mijn studie. En soms, als we te lui zijn om of te koken of om naar de Association te gaan, halen we kebab [waar er hier meer dan genoeg tentjes van zijn;)

Iets was ook nieuw voor me is, is dat ik zelf mijn kleren moet wassen. Als ik eerlijk ben, dan wist ik twee maanden geleden nog niet hoe ik was moet sorteren of op welke graden je alles moet wassen. Ik gooide alles maar in de was, en dan waste mijn moeder meestal. Hier kan dat niet. Op een gegeven moment merk je dat er steeds minder in je kast ligt en dat de stapel met was in de hoek van de kamer zich steeds meer begint op te stapelen. Dan denk je bij jezelf; en nu moet ik het zelf doen. De eerste keer dat ik de wasmachine [die we gelukkig hier wel in de flat hebben!] moest gebruiken, vond ik dan ook best wel eng. Gelukkig ging alles goed en kwamen mijn kleren er normaal uit – niet kleiner of verkleurd.

Het geen waar ik het meeste aan heb moeten wennen, is dat ik elke ochtend wordt gewekt door de moskee. Elke ochtend om drie over half zes [ik ben er zo vaak door gewekt dat ik het nu wel weetJ] klinken de Arabische klanken door de straten, die de moslims naar de moskee roepen voor het ochtend gebed. In het begin schrok ik er elke keer wakker van, maar de laatste tijd slaap ik er telkens doorheen – en ik vind het nu eigenlijk wel mooi klinken.

Werk.

Een van de eerste dingen die je leert als je in Turkije bent, is dat de manier van leven yavash yavash is – dus dat je alles heel erg langzaam aan moet doen. Een beetje dezelfde manier van leven die ik in Ghana heb meegemaakt [daar herinner ik me de wait, small small nog heel erg – dan verwacht je dat je een half uur moet wachten, maar dan kan het makkelijk anderhalf uur zijn]. Hier is het niet zó erg, maar als je ergens om tien uur moet zijn, dan is het geen ramp om een kwartier tot een half uur te laat te zijn. Je hebt de kans dat degene met wie je hebt afgesproken er dan nog niet eens is, dus je leert jezelf aan dat als iets om tien uur is, je daar rond kwart over tien moet zijn.

Zo is het bijvoorbeeld ook met de mozaïekcursus met het begeleiden van blinde mensen die ik volg. In het begin, dus in de eerste week, kwam ik elke keer keurig op tijd, maar na een tijdje merkte ik dat ik de eerste was die er was en dat er nog niemand anders was. Nu heb ik mezelf aangeleerd dat ik standaard een kwartier te laat kom. Best een raar idee, omdat ik nog steeds de mentaliteit van Nederland heb – dus altijd op tijd komen, en als je vijf minuten te laten komt, dan is dat not done. Eén van de belangrijkste dingen die ik echter op de on-arrival-training [dit is een soort van training waar je met een heleboel vrijwilligers bij elkaar komt en meer uitleg over het idee van EVS krijgt] heb geleerd, is dat je de mentaliteit die je in jouw land gewend bent, moet loslaten. Je bent nu eenmaal voor een langere tijd in een ander land, waar een andere cultuur heerst, een andere mentaliteit, en dus een ander besef van het begrip ‘tijd’.

Om even terug te komen op werk, voordat ik afdwaal – zal ik even uitleggen wat voor werk ik precies doe, om een beeld bij het praatje te geven.

1) Ik werk drie keer per week, twee uur lang, met blinde mensen in een mozaïek cursus. Toen ik er voor het eerst heenging, wist ik niet wat ik moest verwachten – hoeveel mensen zouden er zijn? Zouden we met genoeg vrijwilligers zijn? Het was echter geen probleem. Er zijn meestal zo rond de vier á vijf blinde mensen, en wij zijn nu met meer dan genoeg [vooral nu er zoveel vrijwilligers zijn bijgekomen!]. Sommige zijn echter niet eens helemaal blind en kunnen zelfstandig met mozaïek aan de slag, maar de meesten moet je wel begeleiden. Het is een hele precieze manier van werken, en ik dacht dat er niet het geduld voor zou hebben, maar het tegendeel blijkt anders te zijn – ik vind het wel rustgevend.

2) We gaan één keer per week naar een oncologie ziekenhuis, waar we [terminale] kinderen afleiding van hun ziekte proberen te geven. Ik ben inmiddels drie keer geweest – de eerste keer waren er geen kinderen, omdat ze allemaal sliepen. De tweede keer was er één jongetje, dus dat viel nog wel mee. De laatste keer was afgelopen week en toen waren er de meeste kinderen die ik tot nu toe heb gezien – vijf in totaal. In het begin dacht ik er niet zoveel over na, maar na een tijdje voelde ik me raar – ik vond het verstikkend met de kinderen en ik wilde alleen maar weg gaan. Ik wist niet waardoor het kwam, maar achteraf besefte ik dat het kwam omdat de realisatie kwam dat ik kinderen afleiding probeer te geven, van hun dodelijke ziekte. Kinderen die er dus van de één op de andere dag er niet meer kunnen zijn. Toen kwam ook de realisatie dat de kinderen niets hebben aan iemand die alleen maar medelijden met ze heeft, maar dat ze juist iemand moeten hebben die ze afleiding geeft, die met ze omgaat alsof ze gezond zijn – dus mijn nieuwe manier om met de kinderen om te gaan zal zo zijn.

Wat we dan zoal doen met de kinderen? Ann-Kathrin, een van mijn flatgenoten, kent een fantastische site waar ze allerlei leuke ideeën vandaan haalt. Zo hebben we deze week ballonnen gevuld met bloem en daarna gezichtjes erop tekende + haar van wol maakte. Toen je zag hoe enthousiast de kinderen waren en telkens meer wilde, is zo mooi om te zien.

3) De derde activiteit die ik doe, is het gaan naar een jeugdcentrum voor jongeren [zo tussen de acht en negentien jaar] en activiteiten met ze te doen. De jongeren komen uit gezinnen waar alles niet zo soepel verloopt en sommige zijn zelfs wees. Dat het niet zo makkelijk om te bedenken wat ze leuk vinden om te doen, blijkt uit dat we meestal thee drinken, met ze eten en met ze kletsen. Echte activiteiten hebben we tot nu toe nog niet gedaan, omdat het leeftijdsverschil groot is [hoewel wel duidelijk is dat ze allemaal van voetbal houden – eerste keer dat ik er kwam vroeg een jongen gelijk of ik wist wie ‘ Schneijder – Snijder’ was]. Nu er zoveel nieuwe vrijwilligers zijn, zijn we van plan om twee keer per week te gaan, en te kijken of we misschien toch bepaalde activiteiten kunnen opzetten.

Wat ik nog als laatste doe, is Engelse les geven aan universiteitsstudenten. Ann-Kathrin en Laura waren de eerste die dit deden, en op een gegeven moment vroeg ik of ik mee kon doen, en dat kon. Ik vind het best wel uitdagend om te doen, omdat het niveau van iedereen verschillend is. Normaal zijn er zo’n zeven studenten, en sommige spreken redelijk Engels, terwijl de anderen bijna geen woord kunnen zeggen. We moeten dus een soort van balans vinden voor iedereen. We zijn nu dan ook van plan om de klas in tweeën te delen, een ‘beginners’ klas en eentje voor ‘gevorderden. Ik merk dat je er wel veel van leert, niet alleen dat ik zelf mijn Engels verbeter [al hoewel ik dat eigenlijk al doe door de hele dag door Engels te spreken], maar ook dat je een soort van zelfvertrouwen krijgt. Als je de studenten iets uitlegt, en je merkt dat ze vragen stellen, geïnteresseerd zijn, en nog beter, als ze het snappen, dan is dat echt tof.

En verder? Vrije tijd en algemene indrukken.

Nu ik een algemeen beeld heb geschetst van wat ik hier precies doe, wil ik nog vertellen over wat ik hier verder doe. We hebben redelijk wat vrije tijd, meestal in de avond, of elk weekend, en wat doen we dan? Vaak ga ik naar Sanko Park toe, een enorm winkelcentrum dat een beetje een ‘Europese feel’ heeft [voor degene die in Den Helder wonen, de ‘Kroonpassage’ is er niets bij;)]. Omdat het toch wel een duurdere optie is van winkelen [natuurlijk nog steeds goedkoper dan in Nederland, maar voor in Turkije nog steeds duur], ga ik ook wel eens naar de bazaar. Dit is een enorm dolhof van allerlei winkeltjes op elkaar gepropt, die van alles verkopen – van nep All Stars tot sieraden, tassen en kleding. De eerste keer dat ik er kwam, was ik overdonderd. Het was zo enorm, dat ik me niet kon voorstellen dat ik er ooit de weg zou kunnen vinden. Bovendien zijn er twee soorten bazaars – één is de nieuwe bazaar, waar je dus bijvoorbeeld de nep All Stars kunt vinden, en de oude bazaar. Deze is deels ondergronds en hier vind je allerlei handgemaakte spullen. Voordat je gaat, moet je weten dat als je iets wilt kopen, je er bijna zeker van kunt zijn dat je moet afdingen. Omdat je een yabanci bent, een buitenlander, zal de prijs minstens de helft hoger worden gegeven. Als je dat weet, dan is het een waar paradijs – elke keer dat ik er kom, moet ik mezelf beheersen om niet alles te kopen – van de sieraden tot de mooie sjaals die alleen uit Gaziantep komen. Er hangt een bijzondere geur, een mix van spijzen, hout en andere metalen, dat het ook tot een speciale plek maakt.

Verder probeer ik ook te reizen in de weekenden, wat tot nu toe wel aardig lukt. Voor de on-arrival training zijn we naar Kapadokya gereisd, wat echt prachtig was [google het maar, en je begrijpt wat ik bedoel]. Ik wil hier zeker nog een keer heen gaan – het schijnt dat je ook een balloon tocht kunt maken, en dat is al helemaal spectaculair. Verder zijn we met kerst gaan kamperen, vlak bij het plaatsje Kahramanmaras [dat wereldberoemd is vanwege de ijs die ze produceren – ik heb het geprobeerd en kan goed geloven dat het waar is]. Het leek gekkenwerk om met deze temperatuur te gaan kamperen [zo rond de vijf graden en er lag sneeuw], en ja het was koud, maar het was zeker de moeite waard.
Wat ik zeker zal herinneren, was dat, Burak, de klimleraar die mee was, ons probeerde uit de leggen dat we niet op de slaapzak moesten gaan slapen, maar in de slaapzak. Ook dat we geen alcohol mochten meenemen, omdat het gevaarlijk kon zijn [maar wat we wel deden] en dat iedereen [inclusief Burak] wijn dronk, zal ik niet snel vergeten(: - Foto’s zullen op Facebook worden gezet, zodra ik uitvind hoe dat moet! Tenslotte ben ik nog naar Sanliurfa geweest, een heel mooi plaatsje ten oosten van Gaziantep, waar ik ook veel foto’s van heb, maar die ik nog niet kan uploaden op de computer, omdat ik problemen met mijn camera heb. Er zijn ook plannen om misschien nog een keer te gaan skien [wat ik heel erg hoop!] en om vanuit Mersin [waar we José en Marga zullen opzoeken], de boot naar Cyprus te pakken. Ook wil ik misschien graag naar Syrië gaan, als dat lukt met de visa.

Om nog wat algemene indrukken te geven:

• Tot nu heb ik al een hele hoop Turken ontmoet die, zodra ze horen dat je uit Nederland komt, zeggen dat ze familie in Amsterdam of Utrecht hebben. Of ze beginnen gebroken Nederlands te praten, waar een van mijn favoriete zinnen in ‘kijken, kijken, maar niet kopen.’
• Als een blondine trek je aandacht. En dan heb ik het niet over een beetje, maar over veel aandacht. Iedereen staart je aan, en geeft je het gevoel dat je in het middelpunt van de aandacht staat. Als je er eenmaal aan gewend raakt, kun je het beste gewoon terug staren(:
• Turken zijn ontzettend gastvrij. Bijna overal waar je komt wordt je naar binnen gevraagd voor thee en dan wordt er nieuwsgierig aan je gevraagd waar je vandaan komt, wat je hier komt doen [als je probeert uit te leggen dat je een vrijwilliger bent, snappen ze het meestal niet, omdat ze het woord ‘vrijwilliger’ niet kennen. Als je dan gönüllü – from the heart/vanuit je hart zegt, snappen ze het wel.

We zijn bijna aan het einde van deze lange ik hoop dat ik een beetje heb kunnen laten zien hoe het er hier aan toe gaat!

Ik wil graag afsluiten met een van mijn favoriete uitspraken:

Güle güle – walk away with a smile!

Liefs, Sophie.