Lieve allemaal,

Dit wordt de laatste update vanuit Ghana, omdat ik over twee dagen weer vertrek naar Nederland. Ik zit hier momenteel in een internet cafe in Cape Coast, met internet dat helaas niet heel erg snel is; ik wilde eigenlijk gisteren al updaten, maar toen is het internet uitgevallen. Vandaag dus even de laatste update!

Afgelopen week hebben we weer veel gedaan - we zijn weer naar Bolgatanga geweest, een stad in ten noorden van Wulugu, met Memona om de laatste spullen in te slaan voordat we zouden vertrekken. We hebben nogmaals eten voor een maand gekocht [waar je zo'n slordige driehonderd euro voor kwijt bent - eerst vond ik dat veel geld, maar als je nagaat dat veertig kinderen een maand ermee worden gevoed, is het niets]. We hebben matten gekocht voor de kinderen om op te slapen, omdat de matrasjes waar ze op liggen op de vieze vloer liggen. Verder hebben we nog Afrikaanse kleden gekocht, waarvan we kleding konden laten maken bij een kleermaakster in de buurt - het resultaat was wel iets anders dan ik had verwacht, maar erg leuk!

In het weekend zijn we weer naar Tamale gegaan en hebben we alle markten afgestruind op zoek naar souveniers - iets wat nog best wel lastig was. Op de gewone markt konden we niets vinden, behalve dan de vele geuren die je tegemoet komen en de smalle paadjes waar je doorheen loopt, en je voorzichtig moet zijn dat je tegen niemand opbotst. Eindelijk zijn we bij een 'Art and Craft' markt aangekomen, speciaal voor toeristen. We wilden daar eerst niet heengaan, juist omdat het zo toeristisch is, maar de prijzen bleken heel redelijk waren - als je tenminste weet hoe je moet afdingen. Ze vragen meestal de dubbele prijs van wat het werkelijk is, dus als je een beetje bluft (dus zeggen dat je het ergens anders goedkoper hebt gezien, of dreigen met weglopen), zullen ze hun prijzen wel verlagen.

Ik vind het heerlijk om in de weekenden te kunnen reizen, maar ik vind het toch altijd weer het fijnste als ik terug kan gaan naar mijn gastgezin. Ik vind daar echt een soort van rust, omdat je daar een bepaalde routine hebt [wakker worden door de haan, een bucket bath nemen, langzaam gaan ontbijten, naar het weeshuis gaan, als je terug bent een bucket bath nemen, even lezen, avond eten en dan kaarten/kletsen met iedereen enzovoorts).

Om te vieren wat voor werk we hebben verricht, hebben we vrijdag voor de hele familie pannenkoeken gebakken ( en dan bedoel ik ook voor een man of twintig. Het leuk is dat ze hier nog nooit pannenkoeken hebben gegeten). Tegen een uur of drie zijn we begonnen, en drie uur later en zo'n negentig pannenkoeken later, zaten we met zijn allen aan tafel. Cola, Sprite en Fanta erbij, iedereen was lekker aan het eten. Op zich is het al heel bijzonder dat zoiets kan worden georganiseerd, want normaal eet iedereen alleen - het voelde eigenlijk alsof ik weer even in Nederland was, met al die mensen om me heen.

Op maandag hebben we nog een afscheidsmaal gehad, deze keer door Memona georganiseerd. Toen we terug kwamen van het weeshuis, lagen er in onze kamer twee mooie jurken die zij zelf heeft gemaakt. Speciaal voor die avond. S'avonds zaten we met een klein gezelschap (een man of tien) rond de tafel, waar we lekker rijst aten en gewoon genoten van elkaars aanwezigheid. Op een gegeven moment haalde Memona een stuk papier uit haar tas, en zei ze dat ze een speech wilde geven voor Gabrielle en ik. Om het verhaal kort te maken, bedankte ze ons uitvoerig voor wat we hadden gedaan voor het weeshuis, en ook voor haar gezin (met een heleboel 'God bless you, double double' en 'Thank you'). Het was ontroerend om te zien dat ze ons zo mooi bedankte, en toen ze emotioneel werd, kon ik het ook niet meer droog houden. We sloten af met een gebed van 'Teacher Peter', een man die in het tweede huis van Esti woont - ook weer erg mooi.

De volgende dag was het afscheidsfeest voor de kinderen van het weeshuis. We gingen al vroeg heen, omdat we een beetje op tijd uit Wulugu weg wilde gaan om naar Tamale te gaan. De kinderen kregen rijst met vis, koekjes, toffee, cola, kauwgom enzovoorts, wat ze helemaal geweldig vonden. Het was wel even een klus om iedereen op de banken te krijgen (en om uit te zoeken wie nu wel of niet in het weeshuis hoort, omdat kinderen constant naar binnen en naar buiten lopen) - maar toen ze allemaal zaten, was het heerlijk om al die lachende kopjes te zien! Ook toen we hier weg moesten gaan, vond ik het wel moeilijk - de meeste kinderen begonnen te huilen en riepen dat we niet moesten gaan, en omdat ik aanvankeljk iedereen apart gedag wilde zeggen, heb ik dat maar niet gedaan - anders zou het alleen maar emotioneler/moeilijker worden.

Nu, drie dagen later zijn we nog steeds in Cape Coast, in een fantastisch hotelletje waar we letterlijk aan het strand liggen. Gisteren hebben we heerlijk op het strand gelegen, lekker gegeten en een beetje de stad verkend. Vandaag was de indeling een beetje hetzelfde, op het strand liggen, naar het Cape Coast Castle om een rondleiding over de slavenhandel te krijgen (helaas niet erg aan te raden, de gids spreekt wel Engels, maar ontzettend slecht te verstaan). Toch wel even de moeite om binnen te lopen, want het is een mooi kasteel en ook als je in de (ondergrondse) gevangenissen staat, is het wel beklemmend - om te weten dat hier twee, driehonderd jaar geleden duizenden slaven hebben gezeten. Vanavond gaan we terug naar Accra, misschien nog naar de bioscoop en dan morgen op naar huis.

Het is een raar idee dat ik nog maar een dag in Ghana heb; zaterdagavond vlieg ik alweer terug naar huis. Voordat ik naar Ghana ging, had ik het idee dat vijf weken echt lang waren - meer dan een maand weg uit Nederland. Nu, vijf weken later, blijkt niets minder waar te zijn - de tijd is hier omgevlogen [ondanks de 'Afrikaanse tijd':)]. Ik zou nu willen dat ik meer tijd had om hier te blijven en nog veel meer te doen, te reizen, ervaren en zien. Het zijn vijf intense weken geweest, met soms wat mindere momenten, maar ook talloze mooie momenten die ik niet snel zal vergeten. Wel weet ik een ding zeker, en dat is dat ik nog een keer wil terug keren naar Ghana.

Liefs, Sophie.