Lieve allemaal,

Inmiddels is het alweer ruim een week geleden sinds ik voor het laatst mijn blog heb geupdatet, dus ik vond dat het maar weer eens tijd werd. Deze keer wordt hij echter niet zo lang, omdat ik niet zoveel tijd heb en het echt veel werk kost om er een goed verhaal van te maken [als je het per dag vertelt kost dat onzettend veel tijd]. Ik ben bang dat ik weer geen tijd zal hebben om er foto’s op te zetten, dus ik ga proberen zo goed mogelijk weer een indruk te geven!

Vorige week hebben we een behoorlijk drukke week gehad, omdat we eindelijk zijn begonnen met het weeshuis op te knappen. We hebben verf gekocht, licht roze en licht blauw, waarmee we de muren aan de binnen en buitenkant zijn gaan verven. We hebben het gebouw in tweeen gedeeld – de bovenste helft is blauw geschilderd, en de onderste helft is roze geschilderd. Buiten hebben we hetzelfde gedaan, en hoewel het best een pittige klus was [in de brandende zon], was ik erg tevreden en voldaan toen we het afhadden. Natuurlijk hebben we wel hulp gekregen van de kinderen, die gezellig mee hebben lopen kliederen, en wat af en toe voor flink was ruzie zorgde [het is eigenlijk gewoon niet voor te stellen dat je om een verfkwast ruzie kunt maken, maar iedereen is aan de beurt gekomen. Om het helemaal af te maken, hebben we aan de buitenkant N.C.C. gezet [Nabari Child Care] en aan de binnenkant hebben we al helemaal iets moois ervan gemaakt. Daar hebben we Nabari Child Care Home volluit opgeschreven en daaronder een citaat vanuit de bijbel. Het geloof speelt hier een belangrijke rol, dus daarom heeft Gabrielle een hele mooie citaat uitgekozen – And Jesus said: “Let the children come to me, and don’t stop them.” – Mattheus 19; 13-15. Ook dit was een klus om erop te zetten [met de verfkwasten lukte dat niet helemaal omdat die te groot waren, dus we hebben het maar met onze vingers gedaan], maar zowel de kinderen als de bewoners waren enorm enthousiast toen ze zagen dat het af was. Echt mooi om te zien!

Verder hebben we tafels en banken gekocht voor de kinderen, waar ze aan kunnen kleuren en eten – ze mochten ze ook zelf schilderen [roze en blauwe], en ook dat vonden ze erg leuk om te doen. We moesten wel een aantal keer zeggen dat de banken waren om op te zitten en de tafels alleen waren om aan te eten [dus niet om op te zitten], maar ik denk niet dat het veel effect zal hebben(: Ook hebben we voor de kinderen een ezel gekocht met een kar [we zijn weer naar de markt in Bolgatanga gegaan en daar heeft de zus van Memona ons geholpen met een sterke ezel uit te zoeken], zodat het makkelijker voor ze zal worden om water te gaan halen. Nu moeten ze namelijk vijfhonderd meter lopen met zware bakken op hun hoofden [ik weet nog steeds niet hoe ze die perfecte balans weten te vinden].

Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik merk dat ik me aan de kinderen begin te hechten. Je kent niet al hun namen, omdat je niet precies weet welke kinderen in het weeshuis horen en welke niet [aangezien iedereen hier bij iedereen binnen loopt], het maakt eigenlijk ook niet echt iets uit. Ze hebben allemaal aandacht nodig, en het is ontzettend mooi en leuk dat je die aan ze kunt geven. Vorige week hebben we bijvoorbeeld ‘zakdoekje leggen’ gespeeld, en ze vonden dat prachtig, begonnen mee te zingen [al kenden ze de woorden niet en spraken ze het allemaal verkeerd uit]. Wat ik het leukste vind, is als ik een op een met een kind kan zijn. Dat de andere kinderen even met iets anders bezig zijn, en dat je al je aandacht aan het kind kunt geven. Dat je hem/haar bij je neemt; de tijd neemt om even met hem/haar te praten [als dat lukt, want de meeste kinderen kunnen maar een beetje Engels] of een liedje met ze te zingen [Papagaaitje leef je nog is een favoriet(:], echt heerlijk is dat. Wat nog steeds moeilijk blijft, is dat je niet lievelingetjes krijgt – sommige kinderen hebben meer aandacht nodig dan de anderen, of zijn altijd op de voorgrond, waardoor je soms de andere kinderen vergeet die op de achtergrond blijven. Ik probeer mijn aandacht zoveel mogelijk te verdelen en alle kinderen evenveel aandacht te geven.

Ook in het gastgezin heb ik inmiddels mijn plaats gevonden, wat een erg fijn gevoel geeft. Vooral de ochtenden vind ik heerlijk, omdat ik een goede routine heb gevonden en daar nu aan gewend ben. S’ochtends word ik wakker door de haan, val nog even in slaap en tegen een uur of zes word ik langzaam weer wakker. Dan blijf ik nog even liggen, en ga dan aan het ontbijt – gebakken brood met een ei en een kopje thee met heel veel suiker [wat ik thuis eigenlijk nooit neem]. Vervolgens neem ik een bucket bath, wat ik nog steeds echt heerlijk vind om te doen, en dan na wat lezen en schrijven, maken we ons klaar om naar het weeshuis te gaan, of naar de markt.

Met de kinderen, Peter en Prosper, kaarten we s’avonds vaak nog – dan komen er ook allerlei vrienden binnen lopen die mee willen doen. Het spel dat we spelen heet ‘Meppen’ – een spel dat door Gabrielle is bedacht. De bedoeling is dat je allemaal een stapeltje kaarten krijgt [die je niet mag zien] en er dan telkens eentje op de stapel gooit. Als iemand een boer neer gooit, moet de volgende speler een kaart neerleggen en als die kaart een getal is, dan mag degene die de boer heeft opgegooid de stapel pakken. Bij een vrouw moet de volgende speler twee kaarten neergooien, bij een heer diie en bij een aas vijf. Als een van de kaarten die je op moet gooien een boer, heer of vrouw bevat, dan ‘blokt’ hij de vorige kaart, en moet de volgende speler dat aantal kaarten neergooien. Als er een dubbele kaart wordt opgegooid, twee vieren bijvoorbeeld, moet je je hand neerslaan en ‘Meppen’ roepen – vandaar dus de naam. Het is een heel simpel spel, maar erg leuk om te spelen, omdat Peter en Prosper het snel doorhadden en vrienden het ook snel leren – wat grappig is om te zien is dat iedereen even fanatiek is. Ze doen alles om te winnen en worden boos als het niet lukt [niet attijd, maar Prosper wel een paar keer]. Na een paar avonden werden we het echter wel een beetje zat om atlijd maar Meppen te spelen [ze wilden geen ander spel meer spelen, dat laat zien hoe verslavend het is] en glipten we er af en toe tussenuit om even iets anders te gaan doen of een dropje te nemen [dat is wel een van de dingen die ik echt mis uit Nederland].

De avonden vullen we dus met kaarten, schrijven, lezen en we zijn vorige week ook een keer voetbal gaan kijken met een stel andere vrijwilligers. In het dorp hebben ze twee tv’s neergezet, met ieder een andere wedstrijd, en dan sta/zit je daar met zijn allen te kijken. Het is echt raar om mee te maken, een man of dertig voor twee schermen, maar wel heel grappig!

Nog wat andere dingen die zijn gebeurd, is dat een half broer van Estii, onze gastvader, is overleden na een motorongeluk. We waren met Memona in Bolgatanga toen we het hoorden, en hoewel we zagen dat ze verdrietig was, liet ze het niet echt merken. Ze werd alleen wat stiller, maar ze begon niet te huilen. Zo gaat dat hier vaker, want de grootvader van Azshimi, een van de meisjes die bij ons inwonen, was die week ook overleden, en toen zijn we vrijdag naar de begrafenis gegaan. Hoewel het een begrafenis was, voelde het niet aan als een begrafenis, maar meer als een familie reunie. De mannen en vrouwen zaten apart, en overal liepen kinderen rond. Ik heb niemand zien huilen of rouwen, en dat voelde best wel vreemd aan – weer een van de vele verschillen tussen de culturen van Nederland en Ghana.

Na de begrafenis van de grootvader van Aszhimi, zijn we nog even naar het weeshuis gegaan, omdat we de kinderen anders een paar dagen niet zouden zien vanwege het weekend. Toen we daar aankwamen, bleek het dat Rahid of Cookie, de kokkin van het weeshuis er niet te zijn. Ze bleek thuis te zitten en te rouwen, omdat haar kleindochter was overleden. Ook bleek de halfbroer van Estii die is overleden, een broer van haar te zijn – ik blijf het ongelofelijk vinden dat hier iedereen familie van elkaar is/blijkt te zijn. Dat zijn dus twee sterfgevallen binnen een korte tijd bij haar. Gabrielle en ik wilde haar gaan condoleren, dus we zijn naar haar toe gegaan. Toen we het hutje binnenkwamen zagen we haar bezweet op de grond liggen en moeilijk adem halen. Ze had een opgezwollen keel [dat me nog niet eerder was opgevallen] waar een tumor in bleek te zitten die volgende maand zou worden weggehaald. Ze zei echter ook dat ze pijn op haar borst had, en dat ze hartkloppingen had. We schrokken er best wel van, maar wisten niet precies wat we moesten doen – was ze zo verdrietig dat ze daar hartkloppingen van kreeg, of was er echt iets aan de hand? Uiteindelijk zijn we terug gegaan naar de begrafenis, waar we met Memona hebben gepraat, en nadat zij had gebeld met Rahid, besloten we om naar het ziekenhuis te gaan. Omdat

Rahid geen ziekteverzekering heeft [geen geld ervoor], moest ze alles zelf vergoeden – dat hebben wij in dit geval gedaan. Terug uit het ziekenhuis bleek dat Rahid een hartaanval heeft gehad [dat zei Memona, maar ik weet niet precies hoe het is gegaan], bleek dat alles in orde was en heeft ze medicijnen gekregen. Deze gebeurtenis heeft me wel echter weer doen realiseren hoe goed we het maar hebben in Nederland, waar iedereen is verzekerd. Hier hebben mensen zoals Rahid het geld er gewoon niet voor, en het is best wel heftig om daarmee geconfronteerd te worden – omdat je dan pas de echte armoede ziet. We willen ook gaan kijken of we niet iets van een verzekering voor haar kunnen afsluiten, omdat de kinderen van het weeshuis er een hebben voor een jaar – iets dat andere vrijwilligsters voor ze hebben geregeld.

Om over te gaan naar een lichter onderwerp, zijn we dit weekend naar Mole National Park geweest, wat de attractie van Ghana scheen te zijn. Het stond goed aangeschreven in de Bradt [een reisgids die onder andere de highlights van Ghana weergeeft] en tijdens de introductieweek werd er ook veel over verteld. We waren eigenlijk van plan om er van zaterdag tot dinsdag te blijven, maar we zijn op maandag al weggegaan, omdat het tegenviel. We zijn twee keer op safari geweest, een keer met de jeep [boven op het dak konden we zitten en dat was wel gaaf] en een keer lopend. We moesten dichte schoenen aan, omdat we door de modder en water moesten lopen [mijn All Stars zijn nu dus echt goed verpest]. We hebben alleen bijna geen dieren gezien, afgezien van een olifant in de verte, antilopes en aapjes – het is namelijk regenseizoen, waardoor de dieren zich minder laten zien. We hadden er misschien teveel van verwacht, maar het viel echt wel een beetje tegen. Toch was het weer even fijn om met de andere vrijwilligers te zijn, bij te kletsen en gewoon lekker te ontspannen. We zijn op maandag ochtend vroeg vertrokken met de metro bus [wat ik niet kan aanraden] en hebben de laatste nacht in Tamale doorgebracht, waar we nog in een internet café zijn geweest met heerlijk snel internet en hebben de supermarkt geplunderd [ik heb daar een Twix gekocht, en die heeft echt nog nooit zo goed gesmaakt(:].

Volgende week is alweer de laatste week in Ghana, de tijd gaat snel voorbij. Ik denk dat het afscheid nog best wel lastig gaat worden, vooral met de kinderen van het weeshuis, en daarom willen we nog een afscheidsfeestje geven. De kinderen waren niet te enthousiast over een stel Duitse vrijwilligsters die hiervoor waren gekomen, omdat ze geen afcheidsfeest hadden gegeven en omdat ze rookten – wat hier als not done wordt beschouwen, vooral als een vrouw het doet – aan ons de taak om er een goed feest van te maken! We gaan een paar dagen eerder weg, zodat we nog naar Cape Coast kunnen gaan, wat een paradijs aan het strand schijnt te zijn, maar ik zal na Mole mijn verwachtingen niet te hoog inzetten!

Toch wel weer een lang verhaal geworden, er is ook gewoon zoveel te vertellen! Ik kan niet alles in een blog weergeven, dus ik houd het hierbij voor gezien en tot de volgende blog!

Liefs, Sophie.