Hee!

Dit word dus mijn eerste officiele blog vanuit Accra, de hoofdstad van Ghana - waar ik gelukkig internet heb [en ik over de snelheid daarvan ook niet mag klagen(:]! Ik heb de afgelopen dagen al best wel veel meegemaakt, ook al is het alleen nog maar de orientatie week, dus ik zal even een overzicht geven van hoe het is geweest:

Zondag: De dag van vertrek, en ook de dag waarop de zenuwen het hoogste waren .Gelukkig vielen die van me af zodra ik de andere vrijwilligersters ontmoette; Maria en Gabrielle. Het was toch wel een ontzettend fijn idee dat we niet alleen zouden gaan, dus tijdens de lange vlucht van bijna zes uur, zochten we elkaar ook regelmatig op om even over de projecten te praten of gewoon om even bij te kletsen. Het bleek dat Maria ergens in de buurt van Accra zou blijven, terwijl Gabrielle en ik naar Walewale [in het noorden van Ghana] zouden gaan. Gelijk toen we het vliegtuig uitstapte, was de warmte als een klap in je gezicht. Het was misschien wel al avond, en zelfs al donker, toch voelde het nog steeds aan als 30 graden. Toen we onze baggage hadden opgehaald, bleek het dat de organisatie die ons deze week begeleidt, ons keurig op te wachten. Ook waren er al andere vrijwilligsters uit allerlei landen [varierend van Zweden tot Frankrijk]. Een busje bracht ons naar het Pink Hostel, waar we deze week verbleven.Wat me gelijk opviel was de enorme drukte op de wegen; mensen staken zomaar over, of stonden allerlei spullen te verkopen en overal waren taxi's, taxi's en nog eens taxi's. Het moge duidelijk zijn dat je zoiets nooit in Nederland zal zien, maar wat in Ghana de normaalste zaak van de wereld is. Na een rit van twintig minuten kwamen we aan bij het hostel en gingen slapen, omdat iedereen doodmoe was.

Maandag: Om zes uur ging de wekker al, want iedereen moest op tijd kunnen douchen [we delen met acht mensen een kamer, dus als je wilt douchen moet je er snel bij zijn(:]. Na een lekker ontbijt [bestaand uit ananas, toast en cornflakes], werden we door onze reisleider [Vincent], naar S.Y.T.O [de organisatie] gebracht. Daar zouden we informatie krijgen over ons verblijf, over de gastfamilie enzovoorts. Na een half uur wachten kwam er een dikke, zwarte Ghanese vrouw binnen wandelen, die zich voorstelde als Tina [oftwel ' Big Black Mama' - zoals ze zichzelf ook wel noemt]. Tijdens de uitleg we dingen te horen, zoals dat je in Ghana nooit, maar dan ook nooit iemand ' crazy/stupid/silly' mag noemen, omdat dat beledigend is. Verder bleek dat we huwelijksaanzoeken konden krijgen [alfhowel meer dan de helft daarvan niet serieus is ] en dat je dat makkelijk kunt afwimpelen met dat je al een vriend hebt. Na de orientatie gingen we lekker naar het strand toe [heerlijk gezwommen en een beetje bijgekleurd - al ben ik eerder rood dan bruin] en met de andere vrijwilligers gepraat. We zijn met een groep van ongeveer twintig mensen, waarvan de jongste achttien jaar is, en de oudste ergens in de vijftig. S'avonds zijn we nog ergen uit eten geweest, en toen ook weer redelijk vroeg ons bed in gedoken. Hoewel het lijkt alsof je niet veel doet op een dag, ben je toch wel erg moe in de avond, vanwege de warmte.

Dinsdag: De wekker ging vandaag om half zes, om ervoor te zorgen dat iedereen op tijd kon douchen, wat dit keer redelijk is gelukt! Na het ontbijt werden we weer naar S.Y.T.O. gebracht, en kregen we nog meer uitleg over het project/de gastfamilie. Dingen waar je ook rekening me moet houden, is dat het gastgezin erg beschermend is. Ze willen graag weten waar je bent, en als je ook maar iets later bent dat je hebt gezegd, kunnen ze al in paniek raken. Verder kreeg ik het advies om een keer naar een begrafenis te gaan. Ik was erg verbaasd, maar de begrafenis schijnt heel erg vrolijk te zijn, met veel muziek het dans. Het motto hiervan is dat je wel kunt huilen, maar lachen is veel beter en dus kun je maar beter feest vieren. Tegen elven kregen we een tour door de stad van Accra. We gingen eerst naar de markten toe, waar ze van alles verkochten. Het eerste was je opvalt, is de geur die er hangt. Het is een mix van vis, vlees, groente, specerijen, vuilnis en een hele boel mensen. Alles zit op elkaar gepropt, en kleine paadjes brengen je van het ene stalletje naar het andere. Overal om je heen hoor je 'Ackwaaba', wat welkom betekent. Het leuke is dat je je dan ook echt welkom voelt. Ik heb stiekum even de tourist uitgehangen en foto's gemaakt va mensen, en gelukkig vinden de meeste het ook erg leuk. Ook hoorde je overal 'Oburoni!', wat blanke betekent in het Twi [de meest gesproken taal naast het Engels in Ghana]. Als je dan ' Obibini'[zwarte] terug roept, moeten ze lachen, omdat ze weten dat je ze hebt verstaan. Verder zijn we nog langs het museum geweest van de eerste president van Ghana [die voor de onafhankelijkheid heeft gezorgd] en nog langs het postkantoor. S'avonds zijn we uit eten gegaan en hebben we nog even heerlijk kunnen genieten van Westers eten zoals friet, rijst en kip.

Woensdag: Vandaag hebben we ook weer informatie gehad van S.Y.T.O., alleen dit keer van Vincent. Hij heeft ons verteld over places of interestI, dus plekken die we kunnen bezoeken in Ghana. Het zijn er ongelofelijk veel, en we hebben al afgesproken met een groep die ook naar het noorden toegaat, dat we in de weekenden samen dingen zullen doen. We gaan onder andere naar de Paga Crocodile resort toe, met tamme krokodillen, en naar de Mole Park, het grootste nationale park van Ghana. Verder hebben we vandaag dance en drum lessen gehad, wat erg leuk was.

Helaas is mijn tijd bijna op, dus ik moet het nu voor gezien houden. Ik hoop dat ik jullie een beetje een indruk heb kunnen geven van hoe het is, en tot de volgende blog zou ik zeggen!

Liefs, Sophie.